Wikingowie a więc ci, którzy zjawiali się z bronią u wodza wyprawy, po rozpuszczeniu przez niego wici. Wici były starożytną formą pisma węzełkowego, którego reliktem jest współczesne pismo hinduskie Dewanagari. Od słowa wici pochodzi nie tylko nazwa wikingów, ale polskie słowa wyciąg/zaciąg/ciągnąć. Wici oznaczały bowiem "wyciągnięcie" z domu mężczyzn, którzy w dawnych społeczeństwach indoeuropejskich musieli służyć jako wojowie w razie wojny. Wojna była nazywana wtedy swarem, od tego pochodzi określenie wojny we współczesnym angielskim, skąd trafiło z języka skandynawsko-słowiańskich Sasów - Drzewian. Skandynawia - skąd Nawia - kraina umarłych w mitologii Słowian, której strzegł Żmij, stąd motyw smoka - żmija jest bardzo popularny wśród Wikingów. Ponieważ większość z nich była na tych ziemiach autochtonami, po przejęciu od scytyjskich jeźdźców ze stepu mowy indoeuropejskiej - protosłowiańskiej, nazwali się Swenami, czyli swojakami, a ich kraina nazywała się swojska - swenska. Język dopiero zmienił się we wczesnym Średniowieczu pod wpływem najazdu Hunów - Finów o haplogrupie N, którzy nadali dawnej słowiańszczyżnie charakterystyczny gardłowy akcent i zmienili całkowicie język, chociaż została w nim słowiańska składnia i budowa zdania, oraz pojedyncze słowa. Tak narodził się język protogermański, o którym badacze tacy jak nieżyjący już profesor Kalevi Wiik z Finlandii twierdzą, że wszystkie przestawki Grimmów i inne zjawiska językowe, dokonały się przez próbę adaptacji głosek słowiańskich do języków ugrofińskich.