Byłem jego sąsiadem na początku lat siedemdziesiątych, dwa razy byłem u niego na tzw. koniaczku. Dzisiaj to bym wiedział, ze ten wybitnie inteligentny człowiek miał depresję, wtedy zastanawiał mnie jedynie jego smutek. Był samotny. Nawet jak śpiewał z gitarą, to było to bardzo smutne. Brak mojego doświadczenia (pewnie), nawet nie dopuszczał w moich myślach, że może być przyszłym samobójcą.

Bol istnienia

Bardzo Go szkoda. Zachwyca mnie jego poezja.Coś wspaniałego.

Ale czy warto? Może nie warto? Co jednak może mała mrówka w obliczu z pędzącą lokomotywą?

poezja od zarania dziejów brała się z depresyjnych umysłów

Stachura był poetą. -Wielki poeta- to przesada.

na szczęście zdrowe jądro narodu skończyło z tym rozmemłaniem dzięki staraniom prezesa i udziale muskularnej młodzieży w kontrmarszach przeciwko obcym ideologiom i rosyjskim kibicom. Niech żyje prezydent, Niech żyje prezes, Vivat wszystkie ministry.

Jaki stan ducha, takie są jego utwory....Mało w nich optymistycznych narracji....

Jak większość wielkich Polaków miał sporo obcych genów - romskich....... Stan jego niespokojnego ducha oddaje pomroczna narracja Siekierezady...... Od lat zauroczony jestem jego prostym wierszem - Nie rozdziobią nas kruki i wrony.....odwiedzając mogiły zmarłych znajomych w duszy nucę refren tego wiersza----Ruszaj się - tu imię zmarłego - idziemy na piwo; niechybnie brakuje tam nas; od stania w miejscu niejeden już zginął; niejeden zginął już kwiat ...

po co się takie ludzie rodzo i innym mniejsce zabierajo

Wszyscy rzucający się pod pociągi zapominają, że te maszyny prowadzi człowiek. I ten człowiek może mieć traumę na całe życie. W moich oczach dziewczyna wpadła pod pociąg. I póki żyję widoku tego nie zapomnę.

Edward Stachura powiesił się w szpitalu, a nie w mieszkaniu, 25 lipca 1979 roku.

poezja od zarania dziejów brała się z depresyjnych umysłów

Jak bolało go życie, zrobił miejsce innym. Jego wybór.

Byłem jego sąsiadem na początku lat siedemdziesiątych, dwa razy byłem u niego na tzw. koniaczku. Dzisiaj to bym wiedział, ze ten wybitnie inteligentny człowiek miał depresję, wtedy zastanawiał mnie jedynie jego smutek. Był samotny. Nawet jak śpiewał z gitarą, to było to bardzo smutne. Brak mojego doświadczenia (pewnie), nawet nie dopuszczał w moich myślach, że może być przyszłym samobójcą.

Ale czy warto? Może nie warto? Co jednak może mała mrówka w obliczu z pędzącą lokomotywą?

Bol istnienia

Z tego co wiem ten czlowiek byl psychicznie chory....

Bardzo Go szkoda. Zachwyca mnie jego poezja.Coś wspaniałego.